We mogen weer herdenken met als thema “Vrijheid is Verbondenheid”. De Corona pandemie ligt gelukkig achter ons. Vele belangstellenden mochten we weer ontvangen. En alle mensen achter en voor de schermen waren ook weer enthousiast, de Brassband, mannen van het geluid, catering, fotograaf, de Scouting, Graham Lowlanders Bagpipes and Drums en dit keer een defensie afvaardiging van de Veteranen. Natuurlijk waren er ook weer scholieren (IKC de Weide en Stedelijk Gymnasium Piter Jelles) aanwezig die hun gedichten voordroegen en de spreker dit jaar was de heer Peter de Haan, voorzitter dorpskerk Huizum, die zijn voordracht als titel mee gaf “vrijheid anno nu”.

Stilte, het gedicht van Flora van Tuinen en Saar Bakker:

We herdenken de oorlogen en daarvoor zijn we stil.
Ik zie het op televisie: mensen die angst, honger en pijn lijden.
Daarvan word ik stil.
Dat was toen al zo en toch gebeurt het nog steeds.
Ik denk, waarom?
Hebben we dan nooit geleerd uit die donkere tijden?
De tijden waarin mensen geen stem hadden.
Ze konden alleen maar wachten op wat hoop.
In kampen, schuilkelders tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Nu proberen landen weer baas te spelen.
Alleen maar voor wat meer macht?
Moeten daarvoor zoveel gezinnen uit elkaar gescheurd worden?
Er is geen winnaar in een oorlog, wij zijn allemaal verliezers.
De oorlog lijkt ver weg.
Maar toch zo dichtbij
Ik wordt er stil van.

Het gedicht van Abe Tuinstra, voorgedragen door Josephine:

Een gat in het landschap
Een hels geknal
Tussen de fluitende vogels
En klotsend water tegen de wal.

Waar zijn we gekomen?
Waar kwamen we vandaan?
Hoever zijn we opgeschoten?
En waar lopen we tegenaan?

De oorlog is dichtbij
Dichterbij dan ooit
En dus vragen we ons af
Leren we het nou nooit?

De pijn, het lijden
Komt en gaat als de getijden
Steeds maar weer
Wanneer stoppen we nou een keer?