Via Cor Romkema, de broer van wijlen Jan Romkema, ontvingen wij een kopie van The Dutch Newspaper van mei 2015 uit Canada. Hierin staat het  ooggetuigen verslag  van hun trieste overlijden vertelt door Willem Siek Buwalda, broer van Anne Buwalda.

Jan Romkema (foto beschikbaar gesteld door mevrouw G.Boersma-v.d. Weg)

“Mijn vriend Jan Romkema en ik, met onze rood,wit,blauw gekleurde petten op, hadden een prachtige tijd met het zingen van liedjes, toen we vanaf de Waag in de Oosterstraat liepen al rennend op weg naar het avondeten thuis. Op de hoek van de van Cronenburchstraat, W. de Geeststraat was een grote bus geparkeerd, achtergelaten door de nazi’s. Dit was op de 17e april 1945. Ik weet niet meer precies hoeveel kinderen in de bus waren. Velen van ons waren aan het schreeuwen en hadden plezier, ik zat achter het stuur; wat een kick als klein jochie. Eén van de kinderen had mijn pet onder één van de banken gegooid.

Ondertussen, had mijn moeder mijn broer Anne toestemming gegeven, nadat de aardappels geschild waren, om nog enkele minuten naar buiten te gaan tot het eten klaar zou zijn. Hij kwam tegelijk met ons bij de bus. Hij was degene die de grote achterklep van de bus geopend had en twee handgranaten vond. Wij schrokken van het lawaai en zagen dat Jan één van de granaten gepakt had. Terwijl hij uit de bus gestapt was en om  de hoek verdween, ging ik op zoek naar mijn pet en vond deze onder een bank. Gelijkertijd hoorde ik een enorme knal, en rende de bus uit om de hoek van de straat en daar lag Jan met een enorm gat in zijn hoofd (waar een vuist inpaste).Toen rende ik zo snel als ik kon naar Jans ouders en riep tegen zijn vader dat Jan dood was. De rest van het verhaal hoorde ik van de anderen dat Anne ongeveer 30 meter van de ontploffing was geweest en enkele meters verder zijn leven zou hebben gered. Hij was geraakt door enkele brokstukken van de granaat in zijn hart en er vlak bij. Anne liep nog enkele meters voordat hij “in slaap viel” (overleed) in een tuin van de buren.

Het was de enige keer dat ik mijn vader hoorde schreeuwen. Hij was thuis gekomen van een lange treinreis uit Maastricht en vond zijn zoon gedood door een granaat. Hij had grootste toekomstplannen met al zijn kinderen in Canada en speciaal voor de twee oudsten.

Bron: The Dutch Newspaper/de Nederlandse Courant, mei 2015